RED EYE JUNCTION (US)
my space
CD review
video

booking: SURFING AIRLINES
website

Het lijkt misschien van het goede teveel, dat ik hier als derde nog kom binnen vallen met een review over deze Californische cowboys’ muzikale prestaties. Daarom kan ik kort zijn, want wat mijn confraters Michel Preumont en Swa erover vertellen, kan ik zonder meer beamen.

Dat Americana, en country in het bijzonder, serieus in de lift zit in Belgenland moge blijken, alleen al uit de drie locaties door Rootsville bezocht en waar REJ optrad. De doortastende promotie en kostenbesparende werkwijze van Surfing Airlines zijn hier uiteraard niet vreemd aan. Dankzij hen blijven deze bands betaalbaar voor café’s en kleinere zaaltjes. Zij slagen er ook in om buiten het gespecialiseerde clubcircuit te breken. Zo kunnen we onder andere melding maken van het door onze Swa bezochte ‘Eet- en Ambiance Café De Quint’ die met deze ook een regelmatige ‘afnemer’ van Surfing Airlines wordt. Geef toe, met zo’n ondertitel voor je café kan je alle kanten op. Slim bedacht.
Eén van de eerste optredens van Red Eye van deze toer waar Michel II bij was, liep dan weer in een Cultureel ofte Gemeenschapscentrum (rare naam toch ?), de Kriekelaar te Schaarbeek. Een organisatie van long tall Walter van Curieus Schoerbeik weliswaar, maar toch onder ’t dak van cultuurfanaten.

Vanavond staat Red Eye Junction in één van zijn natuurlijke biotopen, het befaamde en oergezellige Ace Café te Rumst, om zijn laatste gig van dit tournée rond te maken.
Voor de gelegenheid werd de band versterkt met George van 49 Special op pedal steel. Dat onze legendarische Johnny Trash op het drumstoeltje zat voor de ganse toer dan, is ondertussen welbekend. Hij is ondertussen al bijna vast lid van de band. Een vreemde, die onbekend is met zowel Koen als Red Eye Junction, had hem er zeker niet tussenuit gehaald als Belg, mocht die vraag hem gesteld worden.
Was George in het begin nog wat onwennig en schuchter in het leveren van zijn steel-gitaar bijdragen, naar het einde toe klonk hij al als een volwaardig vijfde bandlid. Hij bracht wat meer kleur in het toch enigszins beperkte instrumentarium, aangezien Red Eye zijn fiddler thuis had gelaten. Koen “Johnny Trash” mocht voor deze laatste gig ook zijn scratch-o-caster nog eens bovenhalen, om een van zijn spraakmakende nummers te begeleiden, die hij tot groot vermaak van de band zong in zijn pittig Kempisch-Amerikaans taaltje.

Red Eye Junction is een meer dan verdienstelijke c & w band. Geen alternative, deze jongens, maar er moeten toch ook nog vaandeldragers van het oorspronkelijke ‘Hank Williams en soortgenoten’-werk blijven bestaan, anders gaan we naar de haaien. En daarbij was den Hank ook vrij alt, als je ’t mij vraagt.
Wat ze verder op hun repertorium hebben staan, kon je al nalezen bij Michel II en bij Swa, in ’t Vloms en in ’t Frans. Zijn we niet geweldig. Bij ons ligt de kwestie Brussel-Halle-Vilvoorde niet zo nijpend te wachten op een oplossing. Het is toch hoofdzakelijk een verkiesbaarheidskwestie en aldus vooral een probleem voor de politiekers, niet zozeer van de mens in de straat.

Allez staminee, we zijn er vandoor, tot de volgende meeting.
witteMVS